Од Драгош до Мелбурн (втор дел): „Брат и сестри“ (1963)

Село Драгош (битолско), 1963 година.

Нивниот татко ги бакна и ги прегрна сите тројца – неговите две ќерки, најстарата – саканата првородена, сега петгодишна, шестмесечното бебе (јас) и неговото убаво, црномуресто тригодишно момче со зелени очи. Ги прегрна, со сето свое срце и душа и се приврати назад за да ги погледне повторно нив и нивната мајка, неговата невеста, за последен пат, зошто толку многу ги сакаше…

Ги напушти за да дојде во Австралија… се качи на бродот со тешко срце и солзи што му паѓаа по образите. „Со еден куфер“ и шест недели пловење низ немирни мориња, за на крај да стапне на австралиските брегови, сега блиску до неговиот најмил и многу сакан најстар брат…

За 28-годишниот татко ”домот” сега беше Џилонг и една и пол година работеше напорно во фабрика за да заштеди пари..до крајот на 1964 година, тој успеа да ги донесе „дома“ својата сакана сопруга и деца, да бидат заедно со него…конечно, неговото семејство……

….Во меѓувреме, 1964 година, во Драгош, мајка и нејзините деца се спремаа за испраќај…

„Стрејќен пат“ им посакаа родителите, баба, браќа и сестри, роднини и соселани. Мајка беше особено вознемирена што ја напушта својата сакана баба, која ја израсна. Но, баба ја уверуваше „Да си одиш кај мажо!“ … „Не плачи за мене!“. Мајка плачеше, ја гушкаше баба, плачеше повеќе…се збогуваше и од сопствената силна Мајка, не можеше да престане да плаче ….. нејзината мајка, со смирувачки зборови ѝ рече: „Одими, одими со здравје, те чека Душан“.

Братот и сестрите беа прегрнувани, бакнувани, штипени по образите…. со пари тутнувани во нивните мали раце и со зборови на љубов, беа испратени во туѓина.

Мајка плачеше и за последен пат погледна зад себе …. плачеше за нејзиниот дом, плачеше за своето семејство, нејзиното село, дури и за нејзината мачка…. плачеше за своето детство, нејзините преживеани маки…плачеше кога нејзиниот строг драг татко, со солзи кои му течеа по неговото лице, ѝ рече ”Кај одиш Олга ?? ….. Ти така, со три деца?!”

Со сила, љубов, вера и желба за авантура му одговори ”Тате…одам кај Душан!”

Продолжува…

Првиот дел можете да го прочитате тука.

За авторот: Виолета (Лета) Ламбески е 58-годишна Македонка, мајка на 5 деца кои заедно живеат тивок и скромен живот во западните населби на Мелбурн. За време на пандемијата и затворањето на државата, имала многу време да размислува за животот, па се фатила себеси како се присеќава на своето детство, живот, семејство, пријателите и начинот на којшто порано се живееше.

Започнала да прави белешки од своите мемоари. Со охрабрување и поддршка од нејзините деца, семејство, пријатели и двајца драги господа – Живан Рендев и Вангел Патеров („Култура и историја на Македонија“), го напишала и го објавила својот прв напис „Невестата и младоженецот“. Реакциите од читателите биле толку трогателни, одекнувајќи во здив со нејзината приказна, што дополнително ја инспирирало да продолжи да ја пишува својата животна приказна низ лични белешки.