Од Драгош до Мелбурн (прв дел): „Невестата и младоженецот“ (1957)

„Село Драгош, Македонија, 1957 година.

Зетот, сиромашно момче. Сираче на 7 години, близнак, едно од пет браќа и сестри. Неговите родители, и двајцата починати во рок од една година. Одделен од неговите браќа и сестри и испратен да живее со жена, неспособна да покаже каква било љубов или љубезност. Ладен, тажен и суров почеток на животот на малите момчиња.

Невестата, исто така родена во сиромашни, тешки услови, една од седумте браќа и сестри. Разликата е во тоа што таа ја имаше среќата да има родители и баби и дедовци. И невестата и младоженецот, од исто село.

Ќерката советувана од својата мајка да не се мажи за својот избраник бидејќи, реално гледано, немаше што да ѝ понуди на нејзината ќерка. Тој немаше родители, немаше поддршка …

„Ќе немаш свекрва! Ќе немаш помош!”, но советите се губеа во глувите уши на пркосната невеста која им одговори: „Затоа јас ќе го земам!” Единствениот одговор на поразената мајка беше “Леле, страмота мори чупе…четири браќа имаш!” Сепак, невестата и младоженецот решија да се земат…со или без родители.

Немаше венчаница, освен онаа што ја даваше фотографот во Битола. Ни нумко (*кум, на дијалект), само драгиот Ѓуптин во матичната служба, кој за својот потпис на нивната потврда за брак побара само пиво.

Немаше прием, немаше прослава, немаше музичари … ништо! Како и да е, она што го имаше нововенчаниот пар беше длабока љубов, посветеност, почит, лојалност, понизност, длабоко разбирање и поврзаност за нивното сурово детство и благодарност за добрата благодат Божја. Овие работи останаа со нив, во текот на целите нивни животи, сè до последниот здив на „младоженецот“.

Овие „невеста и младоженец“, чест ми е што можам да кажам … се мои родители.“

Продолжува….

За авторот: Виолета (Лета) Ламбески е 58-годишна Македонка, мајка на 5 деца кои заедно живеат тивок и скромен живот во западните населби на Мелбурн. За време на пандемијата и затворањето на државата, имала многу време да размислува за животот, па се фатила себеси како се присеќава на своето детство, живот, семејство, пријателите и начинот на којшто порано се живееше.

Започнала да прави белешки од своите мемоари. Со охрабрување и поддршка од нејзините деца, семејство, пријатели и двајца драги господа – Живан Рендев и Вангел Патеров („Култура и историја на Македонија“), го напишала и го објавила својот прв напис „Невестата и младоженецот“. Реакциите од читателите биле толку трогателни, одекнувајќи во здив со нејзината приказна, што дополнително ја инспирирало да продолжи да ја пишува својата животна приказна низ лични белешки.