The English version can be found here.
Продолжувам со раскажување на приказните од моето училишно патешествие и го отворам поглавјето за 2011 година кога бев четврто одделение, каде во второто полугодие се појави интересен пресврт – мојот прв машки учител ќе пристигне во ликот на г-дин Блејк, кој дојде од локалниот град Харстбриџ.
Машките наставници беа непознати за мене бидејќи во професијата во која доминираат жени, бев навикнат да имам учителки. Но, од многу малкуте машки наставници што ги имав, тој веројатно беше најдобриот.
Сепак, пред г-нот Блејк да дојде, моја наставничка во четврто одделение беше г-цата Пирс. Но, по едно полугодие со неа, таа започна со наставна работа низ цела Европа, поминувајќи ги Обединетото Кралство, Германија, Шведска и Естонија. На нејзиниот последен ден, таа нѐ замоли сите да дојдеме во традиционалната носија на земјите од нашето потекло. Семејните пријатели на баба и дедо, Војо и Јана, ми позајмија традиционална македонска носија што му припаѓаше на нивниот син Васко. Изгледав многу кул и како директно да сум излегол од село.
Ова беше и прв пат кога дознав дека нашата земја има најмногу менувана и бришена историја од западните земји – кога требаше да направиме мал истражувачки проект за нашата земја, во училишната библиотека за Македонија немаше книги, ниту информации.
Кога пристигна г-динот Блејк, многу добро се сеќавам на неговите зборови. Тој беше висок човек – највисокиот што сум го сретнал досега надвор од моето семејство, и неговите зборови беа „Не примам глупости од никого, не се подбивам и не се плашам да им кажам на вашите родители што навистина сте направиле“. Уфф, тие зборови звучеа толку страшно, што неколку студенти се уплашија и никогаш не се вратија.
Но, тој докажа дека е вистински нежен во душата и на последниот час на крајот на секој ден ни читаше некаква книга. Тоа беше убав начин да се заврши училишниот ден.
Интер училишниот спорт се роди во ова време, и мислам дека тогаш започна да се развива мојот натпреварувачки дух. Игравме два спорта – летен и зимски. Мојот прв беше bat тенис, што е тенис, но со дрвена палка наместо ракет. Го мразев, иако многупати го избрав како спорт!
На лето играв крикет под водство на г-динот Блејк и не бев баш најдобар, како за спорт во којшто татко ми доминираше многу години! Секогаш ме ставаа последен во редот за удирање и повремено добивав поен од сочувство. Сепак, тоа беше во ред, бидејќи ме научи да не очекувам секогаш сѐ да ми биде достапно на сребрена чинија. За мене беше здодевно на терен – поминував повеќе време гледајќи ги цвеќињата отколку топката.
Мојот прв зимски спорт беше нетбол, игра во која доминираше мајка ми во младоста. Тренер ми беше г-цата Доналдсон, која предаваше прво и второ одделение. Бевме толку лоши во играта што мајката на еден од моите соиграчи доброволно се пријави да нѐ тренира. Не ја сакав, затоа што нѐ тераше да тренираме за време на ручекот.
Се сеќавам дека прескокнав еден тренинг со криење позади дрво во училишниот двор. Не ми помогна фактот дека тоа дрво гледаше кон теренот за нетбол и веднаш бев забележан. Јордан Ристовски, веднаш да си слегол на теренот за нетбол !!
Мило ми е што не ја прескокнав таа сесија, бидејќи на крајот се роди мојата љубов кон спортот што ќе го негувам засекогаш затоа што ми дава повеќе самодоверба. Ми требаа уште 5 до 6 години за да го достигнам својот врв во средно училиште. Всушност, во овие дебитантски денови бев толку зборлест на теренот, што честопати целосно ја пропуштав топката.
Другиот зимски спорт што го играв беше софтбол, исто така под водство на г-динот Блејк.
Два убави спомена имав овде – за време на тренинг сесија, кога вежбав некои фрлања со г-динот Блејк, топката влета на мојот образ и дното на моето око наместо ракавицата. Не знаеш што значи права болка сѐ додека не те удри топка на лицето!
Кога се натпреварувавме против друго училиште, судијата ме исклучи. Но, толку строгиот г-дин Блејк се упати кон теренот извикувајќи: „Обично не протестирам против одлуките, но оваа беше ѓубре и вие го знаете тоа!“
Како што можеби утврдивте до сега, јас учам лекција од скоро секое животно искуство во моето време на оваа планета. Кога се навраќам наназад, секогаш се присетувам на работи на кои скоро целосно сум заборавил и тие сеќавања ми носи насмевка на лицето.
Секогаш ќе имам најголема почит кон господинот Блејк. Секој ден го гледавме како го напушта училиштето за време на ручек и оди по улицата спроти училиштето. Мајка ми дозна дека секој пат оди на пауза за цигари! Но, тоа не е ништо против него, тој е уште еден апсолутно скапоцен камен во моите училишни поглавја.
